خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: فرهنگ و هنر - هنرهاي تجسمي
عباس صفاري مجموعه‌اي از آثار هنري‌اش را به نمايش مي‌گذارد.
به گزارش خبرنگار بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، صفاري كه تاكنون به عنوان شاعر و مترجم مطرح بوده، حالا تصميم دارد 50 تابلوي وودكاتش را سال آينده در تهران به نمايش بگذارد.
او در اين مجموعه دو سري بيست‌وپنج‌تايي را با عنوان «کلاهي که باد برد» و «به پيشباز نسيم» درباره‌ي
«گوشه‌هايي از زندگي مردم در دوران بحران اقتصادي دهه‌ي 30 آمريکا» و «بادگيرهاي يزد» كار كرده است.
اين شاعر مقيم آمريكا در توضيحي درباره‌ي اين آثار به ايسنا مي‌گويد: دو هفته‌اي است که کار روي 50 تابلوي وودکات را به پايان برده‌ام. تابلوهاي مورد نظر دو سري بيست‌وپنج‌تايي است. سري اول گوشه‌هايي از زندگي مردم در دوران بحران اقتصادي دهه‌ي 30 آمريکا را تصوير کرده است. پس‌زمينه‌ي اکثر اين تابلوها، خيابان‌ها و در و ديوار کلان‌شهرهاي نيويورک و شيکاگوست که بيش‌ترين صدمه را در آن سال‌ها متحمل شدند. اگرچه قصدم از ساختن اين کارها نشان دادن فقر و تمرکز بر تنگدستي نبوده است؛ اما حاصل کار در مجموع، نابساماني حاکم بر روح آن دوره را بازتاب مي‌دهد. عنوان اين مجموعه، «کلاهي که باد برد» است. دليل آن نيز آدم‌هايي است که بنا به رسم آن روزگار در تمام تابلوها کلاه به سر دارند و يادآور دوره‌اي که هيچ سري از فقير و غني بي‌کلاه نبوده است.
او در ادامه مي‌افزايد: سري دوم «به پيشباز نسيم» نام دارد و آن را به بادگيرهاي يزد اختصاص داده‌ام. من در يزد به دنيا آمده‌ام و تا هفت‌سالگي‌ام باشنده‌ي آن شهر بوده‌ام. طبيعي است که يادآوري يا ديدن تصويري از بادگير تلنگري نوستالژيک به احساس من مي‌زند. نقش نوستالژيا را در توليد اين سري نمي‌توانم يک‌سره انکار کنم؛ اما دليل اصلي انتخاب بادگير، نه دلتنگي براي شهر و ديار؛ بلکه جنبه‌هاي گرافيکي و شکل فيزيکي بادگير بوده است که با آن قامت استوارش جلوه‌ي دراماتيکي به هر تابلو مي‌بخشد.
صفاري در اين‌باره توضيح مي‌دهد: بادگير خانه‌ها و آب‌انبارهاي حاشيه‌ي کوير اگرچه معماري ايراني و اسلامي محسوب مي‌شود و بدون ترديد هيچ تأثير مستقيمي از معماري غرب نگرفته است؛ اما به طرز عجيبي با آن خطوط کشيده و اکثرا بدون انحنا به معماري گوتيک اروپايي شباهت دارد. بسياري از اين بادگيرها در گذر زمان صدمه ديده‌اند؛ من اما در اين 25 تابلو هرجا به چنين موردي برخورده‌ام، آن را تعمير و بازسازي کرده و رونق دوران جواني‌اش را به آن بازگردانده‌ام. نکته‌ي ديگر اين‌که بادگيرها از نظر شکل و شمايل بسيار متنوع هستند که اين امر به نوبه‌ي خود از کسالت‌آور شدن تکرار در کمپوزيسيون‌هاي متعدد جلوگيري مي‌کند. از اشعاري که تا به حال در حال و هواي يزد و مناطق کويري سروده‌ام، نيز دفترچه‌ي شکيلي تهيه شده که ضميمه‌ي سري «به پيشباز نسيم» خواهد بود.
او قرار است اين دو مجموعه را سال آينده در تهران به نمايش بگذارم؛ اما هنوز درباره‌ي نمايشگاه و محل برگزاري آن تصميم قطعي نگرفته است.
صفاري همچنين يادآور مي‌شود، رشته‌ي دانشگاهي‌اش هنر بوده است؛ اگرچه در ايران او را به عنوان شاعر و مترجم مي‌شناسند.
او سپس در توضيحي درباره‌ي وودكات مي‌گويد: وودکات در ايران هنر شناخته‌شده‌اي نيست و من حتا نمي‌دانم در برابر آن چه واژه‌اي گذاشته‌اند. در فرهنگ لغت نوشته باسمه‌ي چوبي که بيش‌تر براي چاپ حروف از آن استفاده مي‌شده است. شيوه‌ي توليد وودکات که به آن وودبلاک نيز گفته مي‌شود، به قلم‌کاري خودمان شباهت دارد؛ اما به دلايلي در عرصه‌ي هنر ايران چندان رواج نداشته است. دليل عمده‌اش شايد تهيه و نگه‌داري دستگاه پرس بوده باشد که فقط در چاپخانه موجود بوده است.
صفاري در ادامه عنوان مي‌كند: ژاپني‌ها از ديرباز شيوه‌ي مخصوص خودشان را داشته‌اند که به سبک ژاپني معروف است و اکثر توليدات‌شان رنگي است. در شيوه‌ي غربي اما معمولا از يک رنگ که مرکب سياه باشد، استفاده مي‌شود. تفکيک رنگ در وودکات کار بسيار دشواري است و غالبا به تعداد رنگ‌هاي مورد نظر در هر تابلو بايد بلوک چوبي ساخته شود. هنرمندان آمريکاي لاتين بويژه مکزيکي‌ها علاقه‌ي خاصي به وودکات دارند و کتاب‌هاي بسياري از نمونه‌ي آثارشان در غرب به چاپ رسيده است. تابلوهايي که من کار کرده‌ام، تماما رنگي است بر روي کاغذهاي مختلف و ندرتا دست‌ساز.
انتهاي پيام
كد خبر: 8910-05582
http://isna.ir/ISNA/NewsView.aspx?ID=News-1684207&Lang=P
--------------------------------------------------------------------------------
